reitir af sér brandara og skemmtir
fólkið gleymir áhyggjum sínum og eymd
grætur af gleði með tárum úr skíragulli
eitt sæti fyrir miðju tekið frá
hverja stórsýninguna á fætur annari
hann starir á autt sætið með brostið hjarta
veit að miskunarlausir fuglar sorgarinnar
myndu hætta sinni hreiðurgerð og fljúga á braut
ef veran aðeins kæmi eitt guðdómlegt augnarblik
myndi hún hefja sálu hans upp til himna
fylla lífsins anda af dýrmætu súrefni
móta hið fyrsta ekta bros á rauðmálaðri vör
en myndi sýningin ennþá vera fyndin?
“True words are never spoken”