Vonir, eins og sljáandi glingur,
þjóta yfir yfirborðið, gleyma sér í andartakinu.
Vonir geta brostið, eins og hið mennska hjarta.
Glingrið missir allan gljáa.

Sólarljósið sem gömul minning,
fjarlægt en samt svo nálægt.
Vermir mína sál.

Þú ert sólin í hjarta mínu,
svarthol löngunar.
Ég snýst í kringum þig.

Ainar/02