Barn í vöggu, sefur vært og ró yfir því gnæfir
Í heimi þeirra litlu, sem við höfum horfið af,
Óskýr er sjónin, allt er nýtt, hver nýr litur er
Ævintýri líkast, allt þarf að grandskoða
Allt þarf að smakka,

Eina minni sem í kollinum það geymir, er hið liðna líf
Sem hefur verið eytt út úr okkar minni við tveggja ára aldusár,
Svo óöruggt en svo fullt af lífi, engin þúnglyndi, einginn
Hvíði, þekkir ekkert vont nema að hafa tóman maga.

Kann ekki að tala, kann ekki að labba ,
Kann bara með litlu augum sínum að horfa á
Nærstæðan hlut, það hugsar á sinn hátt og býr
Yfir leindarmáli barnanna