Stari fram, stend og læt mig dreyma
deyja fljótt, þess óska ég svo heitt
sæktu hana, sálu mína, Drottin
því syndum mínum ekki fæ ég breytt.

Ég heyri grátur, en þó í hjarta mínu
held ég að nú finnist loksins ró
herði hnútinn, finn reipið þrengja að hálsi,
hika ei, von bráðar orðin sljó.

Myrkrið kemur, og heyri raddir hljóma
himnasöngur, nei, mín eigin rödd
aldrei skal mér ætlunarverk takast
en innan tíðar skal ég verða kvödd.

Ég kyssi mömmu, pabba, kát og lífsglöð
lágt ég græt, nú er komin stund
töflur virka, það vona ég með hjarta
vona að ég fái eilífan blund.

Hvað mun gerast, kemur svo í ljósið
kemur sálin aftur, líkami fer
eða verður þetta enn ein léleg tilraun
áköllun um betra líf handa mér ?