Á gleðistundu þar sem drukkinn er mjöður
sötra ég svita og tár þjóðverja
sit einsamall í kunnuglegri mannmergð
á að vera umkringdur mínum kærustu vinum
einmanaleikinn syngur með hljóðdeyfi
grínast við þá til að sýnast ókey

fagna því að skreppa niðrí bæ
geta týnt þeim í ölvaðri þoku
næturbörnin drekka flóaða mjólk
ég sest á koll og fæ mér sopa úr spena
morguninn að renna upp og kálfarnir dansa
jórtra þess á milli hálfum hljóðum
bíða þar til bóndinn kemur

ég hlakka til að vera einn
“True words are never spoken”