Maður getur nú stundum farið öfganna á milli í tilfinningalitrófinu og reynir að halda frá brúninni. Það tekst nú alltaf. Sjálfshjálpin felst stundum í því að koma tilfinninum sínum á blað, hleypa djöflunum út og drepa þá.
Ég fer ekkert yfir þetta ljóð






Nístir svo kalt og kremur mitt líf
stálið
sem veröldin miskunnlaus

bugast
og beinin mér brotna
sál mín svo hverfur
í saurgaðan sortann

teygi upp hendi hrópa á hjálp
en ósynd orð mín
í haf haturs þau hverfa
drukkna

er andans blástur úr mér þverr
og líf mitt sem stjarna
tifar
og deyr
við dagsrisu