gjörðu svo vel:

Fyrir þennan glugga hef ég gengið mörgum dögum,
hef gengið þar að morgni dags en oftar seint á kvöldin.
Og hikandi ég beið þess þá að bærðust gluggatjöldin
og brjóst mitt hefur skolfið af þungum æðaslögum.

Og hvítir armar birtust og hjartað brann af gleði
og hjartað brann af sorg ef þeir fólu sig í skuggann.
Því hún var bara 15 ára og fyrir innan gluggann
og fallegust af öllu því sem nokkru sinni skeði.

Og vorið kom í maí eins og vorin komu forðum
með vængjaþyt og sólskin og næturkyrrð og angan.
Og kvöld eitt niðrá bryggju hún kyssti mig á vangann,
það kvöld lítið hjarta í fyrsta sinn úr skorðum.

Já skrýtið er að hafa verið ungur einu sinni
og að það skuli hafa verið þessi sami heimur.
Því þá var bara heimurinn handa okkur tveimur
og hitt var bara ástin sem brann í sálu minni.

Og stundum enn er byrjar að vora um Vesturbæinn,
mér verður á að reika þangað einsömlum á kvöldin.
En aldrei framar hvítir armar hreyfa gluggatjöldin
og húsið verður sjálfsagt rifið einhvern næsta daginn.

Frá liðnu vori e. Tómas Guðmundsson úr bókinni Fagra Veröld.