úff, ég legg það nú ekki í vana minn að leggja orð í belg í umræðum á netinu sem að stuðla að orðagjálfri og þrætum en ég bara stóðst ekki lyklaborðið.

þið eruð svo villt í hugmyndafræðinni um kveðskap sem að þið smíðuð í einhverju sjálfsvorkunnarkasti, og þjónar eingöngu þeim tilgangi að geta litið í spegilinn án þess að finnast þið vera andleg örverpi að tilgangi ljóðsins er tapað í þokukenndu reglumystri sem að hin svokölluðu ljóðskáld þjóna í lotningarfullum ótta eins og ambátt sem að trúir því ekki að hún geti komist af án húsbónda.

hverjum er ekki skítsama um atkvæði og stuðla þegar að allt kemur til alls?

kitlaðu í mér sálina kæri penni þegar þú skrifar og þá er ég sáttur.

ekki þar með sagt að stuðlar og atkvæði þjóni engum tilgangi en það að tilgangurinn sé að þjóna forminu en ekki öfugt, er alveg tilgangslaust og alveg skelfilega gerilsneytt af allri tilfinningu og fegurð.

ég get alveg stuðlað mig til næstu stjörnuþoku en það gerir mig ekki að ljóðskáldi. nema kannski í merkingunni sem að þið leggið í það.

svo húkkið þið fyrir framan tölvurnar og gjálfrið eins og smáhundar að sperra sig. lítil börn að passa egókastalana sína sem gera sér enga grein fyrir því að sandurinn skemmist ekki þó hin börnin leiki sér líka með hann.

hvor er sterkari, þörfin til að hafa áhrif á fólk eða vegsama sjálfan sig og leirburðinn sinn?

hvað mér leiðast ‘'skáld’' sem að slá um sig með innantómum frösum og orðum sem að eru í uppáhaldi og þau telja að endurspegli hugmyndaflug og ritfærni.

svo getur þetta fólk ekki samið neitt.

og það þýðir ekkert að fela sig á bakvið heimsku lesenda eða skilningsleysi á ljóðum og ritháttum því að ef þú getur ekki yfirfært og fengið heimskan lesenda til að skilja tilfinningu eða hugsun ljóðsins, hvað gerir það þig að? íslensk kaffihúsakrúttprinsessupennamoringjar að skrifa ljóð um raunveruleika sem að þau vildu að þau hefðu upplifað.
ljóð sem er skrifuð til þess að að troða þeim sjálfum inní einhvern flokk útvalinna sem að þeim langar að tilheyra. að vera ljóðskáld.
og fela sig svo á bakvið listrænt tjáningarfrelsi og ofsóknir listheiðingja. drasl ljóðskáld sem hafa tapað, eða aldrei virkilega haft á hreinu, tilgang ljóðsins. sem er að snerta, hreyfa við eða fá fólk til að hugsa. til að endurskoða sjálfa sig og samfélagið. ekki til að sveipa sjálfa sig í margræðu mögulegu merkingarleysi og dularfullri skikkju dramadrottninga sem að segja þér ekki hvað þær hugsa því að þú ‘'skilur mig ekki’'

farið og drekkið ykkur í réttritunarljóðaskáldskapsreglubókunum ykkar og klórið ykkur í svo minnimáttarkenndinni meðan að þeir sem að elska ljóðið skrifa til að tjá og tengjast lesendum sínum.

ekki nenni ég að eltast meira við duttlungana í ljóðalögreglunni sem að getur ekki greint hysmið frá kjarnanum. ljóðareglur eru fyrir þá sem að sem að treysta ekki tilfinningu sinni og eru uppfullir af hinni týpísku sköpunarónytjungskennd og nota því staðla sem aðrir setja sem viðmið um það hvort að það sem þeir séu að gera sé gott eða ekki.

mér leið eins og ég væri með aðskotahlut í rassgatinu þegar að ég var að lesa þennan kork.

Hann er réttur, fyrir utan eitt auka atkvæði í seinustu línu þriðja erindis sem mér fannst í góðu lagi.

Ég þakka að þú skulir gefa þér tíma í svona líka flennifína krítík á minn litla leirburð.

Hinsvegar verð ég að segja að ég skil lítið hvað sérfræðingurinn þú ert að tala um.

Þessar blessðuðu kommur mínar eiga að vera þarna og slíta ekki eitt eða neitt í sundur. Ég fagna þeim því þær fátæklegar gefa þeim sem vilja lesa upphátt smá tíma til að anda og horfa upp í himininn.

Ekki veit ég svo hvaða innskotsröfl er í þér því þetta er bráðnauðsynlegt. Venjulega myndi maður raða orðunum í seinustu línu annars erindis svona: ,,eftir langt basl“.
En línurnar gefa til kynna að ”-langt“ kemur á eftir ”eftir-" þó svo sé ekki í textanum.

Að vera náin jörðinni getur bæði þýtt að eiga við hana náið samband sem og að vera nár í jörðinni en orðið nár þýðir látinn en það vissir þú örugglega málfræði og orðnotkunar besserwisserinn sem þér eruð.
Þér hafið kannski ekki heldur í fljótfærni yðar tekið eftir því að þarna tek ég mér smá skáldaleyfi (varla er ég fyrstur til þess) til að geta laumað inn smá innrími á nokkrum stöðum.

Af skrifum þínum og neikvæðni grunar mig að ég hafi hitt á veikar taugar hjá yður og biðst ég afsökunar á því.

Annars er gagnrýni þín út í hött og þú sennilega veist ekkert.

Finnst þér ekkert einkennilegt við beyginguna þar?

Kæri Arcent,

Alveg leyfist mér að hafa eitt auka atkvæði í seinustu línu ljóðsins og hafa menn mér mikið fróðari og betri gert hið sama ef meiningin hefur réttlætt það.

Mörgum finnst einmitt svona víxl á orðaröð vera skemmtileg og sniðug. Það hinsvegar tekst þér ekki í þínu þarfa innleggi í málið.