Ef ég drep einhver
án þess að þekkja nokkuð til manneskjunar…
Og jafnvel þó ég þekki hana…
Vel…

Af hverju væri mér ekki sama?
Eða þá um þá sem ég limlesti og lama?

Skítsama.

Hvað ætti mig hvort sem er að éta?
Hvaða tilfinningar sálina að naga?
Hvaða hjarta í að nísta,
það er engin samviska til dóms að draga.

Höfði mömmu splundra, limina sundur saga,
liðum og rifjum hennar sundra,
og með þeim húsið skreyti,
ég þeim smekklega mublunum aðlaga.

Sendi svo vinum og vandamönnum skeyti,
fingur og tær, á endanum öll mín móðir kær.

Ég í besta vininum kveiki, lifur hans á pönnu steiki,
Pabba minn og bróðir með kylfu lýst og mer
þar til innviður heilabús þeirra allur á höndum mínum er

þetta er ekki geðveiki, því fjærri fer.
Kalla ég það raunsæi að eygja sannleikan,
og hvernig allt á endanum fer.

Hverju hefðu þau í heiminn bætt,
og hver væri tilgangur þess og gildi?

Hvern varðaði nokkuð um það er þau áttu eftir órætt,
hvað skrílnum dreymdi og hvað hann vildi?

Varnaði einnig því að barnið, annars í deyjandi veröld fætt,
inn í heiminn úr móður minni, nú póstlagðri, sigldi.