ást og söknuður eru tilfinningar, rétt eins og þunglyndi og svartsýni, og hafa verið myndskreyttar í ljóðum á milljón mismunandi vegu. Og sökum þess að þetta eru tilfinningar sem eru eðlislægar flestum, að ég held, geta þetta ekki orðið klisjur. Tár aftur á móti er tákn fyrir tilfinningar, þú finnur ekki til í tárunum. Tár er allt of mikið notað tákn. Þú vilt meina að þú getir ekki tjáð þessa tilfinningu á annan hátt, það er miður. Hvað með ,,söknuður rann niður vanga þinn….græt líkt og barn, söknuði…" Þetta eru bara hugmyndirnar sem mér dettur í hug um leið og ég les ljóðið. Ég hef ekkert á móti einu eða neinu orði, ég er bara þeirrar skoðunnar að við, sem ungskáld, eigum að finna upp nýtt myndmál, búa til ný orð, kollvarpa klisjunum sem kynslóðin á undan okkur kom upp, bylta og bæta. En á hinn bóginn, er þetta tjáning þín og ég er á engan hátt að gera lítið úr henni. Ljóðið er nokkuð gott, tilfinningin kemst til skila og það er alltaf markmiðið…..