Ég sit í myrkrinu.
Ég sit í myrkrinu gleymd af alheiminum.
En ég man þegar alheimurinn mundi eftir mér
Við vorum vinir
og sögðumst ætla vera vinir að eilífu
en alheimurin gleymdi.
Og því sit ég í myrkrinu.
Ég sit í myrkrinu rykfallin og rifin og bíð
Og bið að fá annað tækifæri.
Svo alheimurinn taki eftir mér, aftur
efir Sylvíu
sylvia12