stíg ég hægum skrefum upp í lítillátt fjölbýlið
klæði mig úr skónum og geng áfram inn
lít á mig í speglinum
…í síðasta sinn…
stari djúpt á sjálfan mig í endurskini glerbrota
augu gamals vinar stara angurvært á móti
í nótt þar sem minningarnar dökkar hætta að vaka
ég kveð mig sjálfan með léttum kossi
…myndin kyssir mig til baka…
ég held upp í herbergið þar sem ljóðin mín fæðast
og gleðin gömul undir þungum hlutum kafnar
skuggar bak húsgagna laða mig til sín
og ég kveiki á dýru reykelsi
…meðan lífið mitt dvín…
ljúfsárir tónar frá fólki utan úr heimi
streyma í takt við reykinn sem að dansar
litast um í kringum mig - eitt stundarkorn efins
er þetta rétta leiðin út úr sorg?
…en svörin fást ekki gefins…
…
…hinn síðasti drykkur og minn síðasti unaður
…víma með hjálp gerviefna var minn eini munaður
…hendur mínar titra og skrifa þennan leir
…senn blaðið litast blóði - og penni minn deyr…
…hendur mínar hvasst hnífsblaðið strjúka
…reykelsið kalt og hættir að rjúka
…aðframkominn vill ég lífi mínu ljúka
…svo ég sting hnífnum inn í hjarta mitt sjúka…
…
og þegar ég ligg skjálfandi í eigin blóði
heyrast sársaukavein úr gömlu ljóði:
“farinn með sorg og söknuð í hjarta
trúi á tómið sem tekur við mér
kannski ég ferðist upp í himnana bjarta
en jafnvel helvíti er skárra en það sem er hér…”
-pardus-
***
Var að lesa yfir gamla suicide-ljóðið mitt í gær… langaði bara að kanna hvort ég gæti skrifað svona þegar ég væri happy (eins og ég er núna) ;)
Náði þetta einhverju flugi???
***
Náttúrubarn, landfræðinemi, veiðimaður, ljóðskáld og alls konar manneskja.