Í dag, svört döggin
tifandi til og frá
í næturinnar kyrr og ró.

Ég sé, þar sem ég stend,
hvað ég stend hátt uppi,
horfandi yfir heiminn
líkt og allt sé mitt.

Þar sé ég unga stúlku,
fegurri en allt sem sést,
sé hana á fagurgrænu engi
þar sem allt í kring er kyrrin ein.

Ég horfi á þessa stelpu
sem ég get ekki litið af.
Svo sakleysislega ung,
öll svo kristaltær og fögur.

Ég loka augunum, reyni að gleyma.
Því allt sem ég gleymi
er það sem ég geymi í hjarta mér.