Börnin okkar rúlla sér í fagurgrænni hlíðinni
útitekin andlitin brosa glaðhlakkleg til okkar
sólin skín bjart yfir kindur og menn
ég ligg flatur með þig í fangi mínu
fuglarnir svífa tignarlega um sléttur
í dag ríkir jafnvægi milli mannfólks og dýra

ranka við mér harkalega við verkstjóraöskur
dríf vinnunna áfram en lít á þinn ófríska maga
augu þín leita tómlega í burtu frá mínum
hver sem þú ferð heim til má heppinn maður heita
“True words are never spoken”