Nokkuð gott. Skemmtilegt myndmál, öðruvísi.
10.lína er reyndar svolítið ,,shaky" Umorða?. Annars flott táknmál. ég er hrifinn af þessari hugmynd með speglana, og endalausa speglun, speglast spegli úr spegli, mjög flott.
Skemmtilega krefjandi.

Þetta er virkilega flott, krefjandi (eins og tmar orðaði það réttilega) og myndrænt. Ég er búinn að gera mér ýmsar hugmyndir um merkingu ljóðsins (enda hef ég gaman af því að pæla í svoleiðis löguðu ;)). Mér finnst eins og þú sért að lýsa “henni” eins og … hverniggetégorðaðþetta?… viðtakanda sorgar (fjólubláleikans) og hún endurspeglar honum til þín… þú verður leiður og hún er leið og heimurinn sem þið lifið í viðheldur þessari tilfinningu með stöðugum endurspeglunum ykkar á milli.
Kjallarinn er veröldin fyrir neðan ykkur, veiðimennirnir persónur sem draga ykkur niður og blinda sýn allra og ljósakrónan varpar því myrkri sem hún tekur úr huga þínum… hugur þinn er sem sagt greinilega sorgmæddur.

Þannig að … mér finnst þetta ljóð vera eins konar lýsing á baráttu þinni (og hennar) við heim sem að ykkur líkar illa…

En það er bara mín skoðun. Hvort sem hún er bullshit eða ekki… þá er þetta massaflott ljóð!!!

Kv. Danni

Því oftar sem ég les þetta ljóð því betra verður það. Mér finnst mjög gaman að sjá, að hér er loks komið skáld sem notar táknmál á virkilega góðan hátt. Í raun er táknmál ljóðsins opið, í stað þess að vera td. allegorískt, og lesandinn getur sett sína upplifun og sjálfan sig inn í táknin, rétt eins og pardus gerði. Ég skil ljóðið ekki sama hátt og hann, ég upplifi það mun myrkara, mun fjarrænna. Mér finnst litanotkunin, fjólubláleikinn, vera svo fjarlægt en jafnframt einhvern veginn drungalegt. Ljósakrónan sem stráir myrkri og svo að sjálfsögðu speglanotkunin(minnir mig á ,,Vikivaka" e. Gunnar Gunnarsson, þar sem sögumaður stendur og horfir á sjálfan sig speglast spegil úr spegli). Það er akkúrat það sem er svo gott, táknin leita út á við í stað þess að leita inn á við. Dresib, til hamingju með gott ljóð, vonast til að sjá meira því við getum öll lært eitthvað af þér.

Vá. Hrærandi.
Ég verð að passa mig á því að gleypast ekki af þessu ljóði, því þetta er hættulegt ljóð.
Þakka þér fyrir það ég mun líklega misnota það einhverntíma.