Þorláksmessa er í dag,
jólin eru'á morgunn.
Skötufnykur er um allt.
allir eru'að deyja.

Úti'á götu ælir fólk,
oní ruslafötur.
Dettur niður gamalt fólk,
og hrygginn á sér brýtur.

Börnin byrja'að sparka'í það,
og taka þeirra eigur.
Hirða alla peninga,
göngustafi'og hækjur.

Börnin selja hækjurnar,
til rónana á hlemmi.
fá í staðinn sprittbrúsa,
og piparminntudropa.

Allir komnir'í jólaskap,
leitandi'að gjöfum.
Drekka sig pissfulla,
deyjandi'á börum.

Á meðan kallinn er niðri'í bæ,
að kaupa blíðu'á vændishúsi.
þá er konan al ein heima,
einmana að elda jólamatinn.

Aðfangadagur risinn er,
allt er orðið rólegt.
Kallinn uppí rúmi er,
hrýtur þar og sefur.

Konan út'um alla íbúð er,
á þönum við að þrífa.
Börnin blíð leika sér,
í rónaleik með sprittið.

Núna'er kominn kvöldmatur,
og allir sitja til borðs.
Kalinn situr bara og hrýtur,
andfúll, þunnur og óhreynn.

Börnin eru orðin full,
æla bara'og æla
Konan borðar ei matinn sinn,
fer bara'inn að væla..

Hún vonar bara'að næsta ár,
verði jólin betri.
Þá verði enginn krakkafífl,
og enginn eiginmaður.

Því að í matinn setti hún,
rottueitur og'skitu.
Fíflin þau átu það,
og munun bráðlega deyja.

Núna liðið er eitt ár,
og komið er að jólum.
konan býr ein og glöð,
í fellum'og hólum.
Enginn börn og enginn kall,
bara víbradorinn.