Sveðju var stungið mér djúpt í hjarta
Ég lá sárum í og hugsaði um mitt líf
Fyrr en mig grunaði sá ég ljósið fræga
Tímin sem ég hafð, fanst mér eygi næga
Með hikandi höndurm úr gröfni ég mig híf
Hálf hrædur sný ég bakinu í ljósið bjarta


Lífið hægt leiftrar sinn eilífðar ganng
Haltrandi í fyrstu laumaði ég mér í raðinar
Tökk mér stöðu og tölti með inn í óendaleikan
En taflið eigi unið mun, duðinn að lokum van
löng leið stundin en ég endaði í dauðans kar
eigi óángæður var því á endanum fan ljósins fáng.