Ég á þig ekki skilið.
Kalt hol sálar minnar mun aðeins særa þig.
Þú sem ert svo hlýr og saklaus.
Þú ert sem barn, svo óvitandi.
Ég mun svíkja þig.
Ég mun á endanum rífa út rautt hjarta þitt
og gleypa það heilt, nei annars ég mun rífa það í mig enn sláandi á meðan þú horfir á undrandi.
Ekki vitandi hvaðan þetta kom.
Að finna hitan frá þér til mín er yfirþyrmandi.
Ég klökna undan þessu sem er mitt en samt mér ósnertanlegt.
Ég græt fyrir það sem ég mun gera þér.
Ég mun lyfta þér upp í hæðstu hæðir
einungis til að horfa á þig falla.
Ég mun kveikja einhvað í þér
til þess eins að standa hjá hljóðalaus og horfa á þig deyja, enn köld, án hreyfinga.
Ekki treysta mér.
Ekki elska mig.
Þessi svarta gjá sem umlyggur mig er vel falin
þú sérð hana ekki, en finnur þegar ég fel andlitið mitt fyrir þér,
fel kaldan tilfiningaskortinn.
Þó svo þú grátir.
Þó svo þér blæði.
Svona er ég…
Ófreskja.
Ómennsk
Mynduru enn elska mig ef þú vissir?
Á ég að sýna þér þetta ljóð?
Myndir þú enn halda utan um mig þegar ég græt?


…
Endilega komið með gagnrýni og komment..