Manstu þegar steinarnir
í fjöruborðinu vögguðu
með æstri öldunni
Taktfast
með rihðma
inní okkur
slógu hjörtun
í takt
í takt
við lífið sjálft.
Og við sátum
í hásæti klettsins
horfðum niður
hlustuðum
og óskuðum okkur þess
að vera fuglar fjörunnar.
Og veistu að síðan þá
hef ég verið það.