fyrir nokkrum mánuðum samdi ég ljóð um eina stelpu sem var að baktala mig þvílíkt, kallaði mig hóru o.s.frv. en í þessu ljóði sýndi ég framá að hún ætti að aðeins að líta betur á sjálfa sig. ljóðið er frekar.. orðljótt kannski, en það hljóðar svo:

Rembdist hún lengi þessi grey kona,
en því miður endaði þetta svona.
Á endanum varð hún rauð og hvít,
því hún hafði alið mannaskít.

Átti þetta að vera stundin sæla,
en hvern Fjandann var hún að pæla.
Hvað hún skyldi gera hún hafði ei glóru,
því nú átti hún 200 kílóa hóru.

Víddin á við stóra fötu,
og betra væri að ríða skötu.
Því betur færi í því gatinu,
en 30 lítra vaskafatinu.

Hún ber sig nú hátt og um víðan veg,
og því miður er manneskjan mjög heimsk og treg.
Þegar henni er riðið þá hristist spikið,
og skiptir hún krónu fyrir vikið.

Þannig núna ber ég athugasemdir,
svo aldrei þú í henni lendir.
Síðustu orðin fyrir þennan sönginn,
eru að betri eru nú Hvalfjarðargöngin!