Mín helborna dís

sem sál minn togar,

að sjá þig mín bíða

í stingandi regninu,

rauð og tignarleg

er sólin sem rís.


—


Áður þegar ég var

ungur og óáreittur,

hljóp um grænt engi.

Reikaði þá hugurinn,

frjáls hann þá flaug

svo ofboðslega langt.

—



Hún vitjar mín, minningin

þegar ég hitti þig fyrst.

Þokkafull sem hópur

rjóðra yngismeyja.

Þar í laumi þú

merktir mig þinn.

—



Í faðmi þínum

ég vildi helst felast.

En þróttinn þá þvarr,

hamingjan hún hvarf.

Svarta slæðu yfir

andlit mitt svo lagðir.

—



Líkaminn naut þess,

en hugurinn gleymdist,

brotinn andi undan leit.

Regnið ei fann mig

og sólin hún hvarf.

Syndin hjá mér settist.


—


Þegar ég vildi henni fara

í maga minn tók,

hóf í hann að naga.

Lék um mig hitinn.

Syndin hún togaði

svo ofsalega fast.

—



Og nú bíður þú,

fegurðin tælir,

hugurinn sortnar,

líkaminn skelfur,

andinn bíður.

Hvert verður mitt val?