ást Ást

Ástin mín góða
Hún sæta og fróða
Hvert held ég nú
Einga leið er nú í húf

Það renur tár þegar ég frétti
að þú væri dáinn
sorg um mig allan söknuður kallar
ég hef eingan eingan nema þig í
hugsununum mínum ég hef nú aðeins halt hjarta
hvað er þetta bjarta

ég labba þángað og skjærar það verður
er ég aflétti mér hugsunirnar en hvað sé ég þar
það ert þú sem stendur og
segir”afhverju varstu svonaleingi”