Þú hvarfst inn í nóttina,
eins og sólin.
En þú komst ekki aftur,
nú bíð ég þín.
Bíð þín að eilífu.

Núna ertu farinn
ég sakna þín svo.
Svo mikið að það er sárt.
En ég stend en og horfi,
horfi á hafið
í von um að þú sért þar.

En ég sé þig ekki,
trúi ekki að þú hvarfst mér frá.
Allir telja mig klikkaða en ég veit,
veit að þú munt birtast mér aftur
þó ekki nema bara í huganum.
Ég mun sjá þig aftur!

Þegar ég frétti af slysinu,
brast líf mitt.
Ég féll saman,
vildi ekki lifa.
En verst var að þú varst í skipinu,
skipinu sem sökk.

Ég bað þig um að fara ekki,
en þú hlustaðir ekki.
Mér var sama um peningana,
en þú vildir að ég fengi stórt brúðkaup.
Ég vil það ekki.
Það kostaði þig lífið.

Það eina sem ég átti,
það sem ég fékk frá þér
var 6 mánaða lítið fóstur.
Það þoldi ekki sorgina,
og hvarf frá mér líka.

Nú er það hjá þér,
öruggt hjá þér.
Ég veit að þú passar það vel.
Ég bið guð um að taka mig líka,
en hann vill það ekki.

Ég veit ég mun sjá þig brátt,
veit ekki hvenær.
Þú munt ávallt lifa í brjósti mér.
Elska þig.