Lifum
í trylltu
stríð'útí horni,
viljum
að við vinnum
til að djöflarnir hopi,
finnum
fyrir litum
sem vinna gegn-okkur,
bindum
þá niður
svo þeir vinni með-okkur,
hitum
í kolunum,
verjumst með orðunum,
skyndilega sjáum að þeir allir hopuðu,
sigri við fögnum
þartil aftur við lítum,
höldum
að við töpum
og förum
í fýlu,
beinagrindur rísa
og líta
til okkar,
í-dag
þær sýna
að lífið er rotta,
litirnir koma,
þeir hafa loks leyst-sig,
djöflar hætt'að hopa
og ráðast á heiminn,
einnig
sækir á, faraldur
svo hataður
og er ég reyni að berjast stend ég eftir lamaður,
kalt-maður,
fattaðu,
að kuldinn er blekking
en er ég hélt-því
fram var bæld niður sú þekking,
kuldinn, sú plága,
skjótt sækir á-mann
að kálast
í hausnum svo hljóðlega ég tárast,
sá-að
djöflar gerðu samning við kuldann,
undrast
og hugsa
að að lokum mun ég bugast,
litirnir hópast
og hrópa
ýmis meiðyrði,
þó-að
innst inni vilji ég alls engin leiðindi,
skærir litir, kuldi og djöflar allt í kringum-mig,
lít-stutt-við,
sé hvað við í heiminum dílum-við,
of mikið að ráða-við,
svo ég hníf tek upp grátandi
átta-mig,
á-að-við,
þurfum öll sálarfrið
brátt-hatrið,
mun hverfa til eilífðar,
heitt-í-dag
ef að sanngirnin mun keyr-í-hlað,
slátrandi geng-um,
og hlífi nú engum
því að afrek mín munu ger'alla að englum,
leyfum því að gerast,
ekki á móti berjast,
þetta
er ekta,
ekkert slæmt mun þig henda
ef-að
bara, allir hefðu samþykkt-það,
hatrið-vann,
þegar ég sagði-að,
kallið-allt
væri að við létumst öll í einu,
þreyttur
geng-um,
heimur
af heimsku
heilshugar ákvað að dæma-mig
til dauða,
særandi,
að enginn það var sem kaus-að,
nautna
njóta,
svo þeir hóta
að skjóta,
hóparnir hrópa
svo ég verð að þjóta.
Guð mun taka-mig
og gera mig að engli,
hatandi
skaut ég þarsem hvílir minn heili,
seilist
í dauðann,
nautna
ég hlakka-til,
en augað
mitt víkkar, því dauðinn er brandari.





(Ath. hér er notað svokallað atkvæðarím, þarsem atkvæðin ríma en ekki endilega allt orðið)