Veit vart nú hvort byrja skal
muldra hljótt mitt koddahjal
veröld vor og veröld var
villist um stund en tímgast þar
var árulaus í árafjöld
svaf sem snót með sverð og skjöld
kjólföt karls nú klakabönd
minnist margs sem máttarvöld
Þá vin ber að, þétt faðmlag
sefar ofsa, blekar blað
brúar vað, kannar haf
finnur vin, bergir af
í dagrenningu drep á dyr,
með dróma og drunga depurðar
sálir skortir skynsneyti og,
hugarflug til fegurðar!
Hvað er að? Er það að?
Eðlistrosnun? Draumsblóðbað?
ei vegvillast og vittryllast,
við vegarkant vor velvildar
þar stöðnuð straumhvörf, stór í sniðum,
sökkva í sef og steingerast…
En lífsferilsstígur er skrykkjóttur mjög
teygir og beygir, leggur sín drög
hvert skref er talið, allt frá fótskör
vitfirrtur lávarður ásælist,
loft, láð og fláráð lög
svo nú visinn í vosbúð, veð villur vega
brúa brátt bilið, nú borgast nálega
skrumskæli sjálfsímynd, egni til efa
sælist seint sáluhjálp, svartan svan sefa
en veit þó vel að von er val
á vonarvöl í speglasal
vel vor vita, ver vort vað
vitja visku í vonarstað…