Úti rignir, allt er svart,
langt síðan hjá mér var bjart.
Hugur brostinn,
tárin streyma,
ég hef reynt,
en tekst ei að gleyma.

Hver er sorgin svona stór?
Tárin bíta, lemj og klór.
Ekkert fært,
ekkert ljúft,
allt er bara
svart og súrt.

Ligg ein inni,
ein, að þessu sinni.
Bara alltaf,
enginn kraftur,
engin hugsun,
enginn kjaftur.

Ég slekk öll þessi ljós,
lítil, sorgmædd drós.
Leggst niður,
reyni að sofna,
sæki hníf,
finn lífið dofna.

Blóði drifið rúmið kallar
ekkert svar, engir hjallar.
Þetta er búið,
enginn sár,
sorgin farin,
engin tár.