Það var spurningin,
Er líf eftir dauðann?
Er lífið kannski síðasta stoppistöðin?

Litlir hvítir strætóar með fullsetin sæti.
Litlir, stórir, allir að bíða eftir sama svarinu.

Svo kemur einn blár, svona himinslita.
Bílstjórinn situr og hnygglir í brýrnar,
opnar ískrandi hurðarnar og setur bílinn í handbremsu.

Inn stígur lítil stúlka, augun full af eftirvæntingu og gleði,
Samt eru flestir sem sjá,
Aðeins sorg og sút á brá.

Kannski fær hún svörin seinna?
Kannski heldur hún áfram fleiri að heilla?

Inn kemur ungur maður,
Sest í sætið, líkar vel,
Ætli hann hafi vitað hvað átti að ske?

,,Endastöð”, hrópar bílstjórinn,
en enginn kemst aftur út,
aðeins bílstjórinn veit hvað fyrir bestu er,
já, það einn hann veit.

-krizza