Sveittir þarmar strjúkast mér um vanga
veiti því littla athygli…
Hvert hefur andlit mitt farið?
hugsa ég lítið um það….

Ein ásjóna hefur takmarkaða inntöku.
Of mikið af einhverju gerir þig aðeins ónæman…
en viðkvæman fyrir andstæðunni.

Flauels þræðir strjúkast um bak mitt
er ég segi við manninn í búðinni….
“tvö egglosandi milltu…
með nartandi vörtum á diskinn minn takk”

Maður í svona ásigkomulagi,
gerir sér lítt grein fyrir brenglun þanka sinna,
enda er hanns tími kominn.
———