Hún hífði upp ermina og beraði örin,
Enginn það skildi en hún naut þess að horfa á förin.
Þau minntu á sársauka, dapurð og reiði,
Hún var spurð hvenær hún ætlaði af þessu skeiði.
En þetta var ekkert skeið, heldur áhugamál,
Svona nærði hún sína sál.
Hún náði í hnífinn og við hendina lagði,
Þessi málglaða stelpa nú ein og þagði.
Dró djúpt inn andann og holdið skar,
Blóð smám saman færðist yfir þetta far.
Ofan í sárið aftur og aftur,
Þar til eftir var enginn kraftur.
Hún lagðist aftur og brosti breitt,
Allt í einu var henni orðið heitt.
Ánægð hún var og huldi sárið,
Á handleggnum voru för sem náðu yfir allt árið.
Hún samdi svo ljóð til að útskýra allt…
…og vonar að þið skiljið nú…

BirtaS