“Hæ sæta bjalla.”
Sagði lítil lús.
“Ég er fyrir þér að falla
og vil eignast með þér hús.”

Bjallan sagði “Nei, nei, nei,
Finndu einhverja aðra.”
Lúsin sagði; “Sei, sei, sei,
Hættu þá að blaðra.”

Þetta tók á hjarta hans
Einmana og sár.
Þá stökk hann upp á svið með glans,
söng lag með Írafár.

Kvennapöddur hlustuðu á
rokk og ról hjá lúsa.
Þegar hann steig sviði frá
fengu þær hann að knúsa.

Fljótar voru fréttir að berast
og bjallan rakti slóð.
Því þegar hún sá hvað var að gerast
varð hún alveg óð.

“Fyrirgefðu ástin mín,
hvað ég var mikið skass.”
Hún virkilega skammaðist sín
þegar hún sá hvað lúsin hafði flottan rass.

“Þú vildir mig ekki í gær
svo ég vil þig ekki nú.
Hér eru margar flottar flær,
svo kannski finn ég mína frú.”

Tár í augum titraði.
Hún tiplaði á brott.
En á gólfinu glitraði
á lúsa lítið glott.