Þá ljósin þau slökkna
og ekkert tekur við.
Hjarta mitt þverr
og hugur minn hverfur.
Sál mín tærist
og vonin mín fer.
Ég sekk niður í hyldýpið,
umlukinn myrkri.
En í öllum þeim sorta,
leynist þó neisti.
Ég reyni að ná honum
þótt færist hann fjær.
Í þessum neista
er allt mitt líf.
Í þessum neista
er öll mín von, minn hugur, mín sál.
Í þessum neista,
ert þú.