Þú komst inn í lífið mitt með gleðina
sem týnt ég hafi.
Þú límdir saman hjarta mitt
eftir þónokkur brot.
Þú fannst aftur brosið mitt
sem var alveg horfið.
Sjálfstraust mitt komst í lag
bara þegar þú sagðir; “þykir vænt um þig”.
Og núna ertu farinn og ég náði
aldrei að þakka þér en vissuru og eg vona
að þú vitir enn ég elska þig og mun ætíð gera.

p.s. þetta á ekki að vera reglubundið ljóð!