Ég stari útum gluggann,
nætur kaldar,
svefngalsinn hæðist að mér
og þröstur flýgur hjá.

Kominn er tími á mig,
skiljast leiðir vitundar,
ekkert er í nóttinni,
sem leiðir burt ljósið.

Samt ligg ég hér og græt,
tárin liggja á koddanum
eins og óskasteinar
brostinna vona.

Síg ég núna í svefn,
sleppi allri þrá
og leitast burt
í draumheiminn minn.

Þar sé ég ekkert nema ást
sem lýgur að mér,
brostnir englar
eru hráviði næturinnar.

Skítur er núna á mér öllum
en ég gleymi mér samt
þegar ég hleyp á móti sannleikanum
sem sleppur alltaf burt.

Ekkert er eins og nóttin
sem rotnar við fyrsta hanagal
og var alltaf úldin,
blá marin og kalin

Núna er ég ekki lengur til.