Ég sá þig hinum megin við allt fólkið,
þú horfðir á mig með þessum dimm bláu augum sem líktust mest fagur bláu hafi.
Ég fylgdist með þér skamma stund,
enn allt í einu varstu horfinn.
Hvert fórstu, hvert fórstu?
Nokkrar mínútur, nokkrir dagar, nokkrir mánuðir liðu þar til ég gat loks gleymt þér.
Þú varst mér ekkert lengur.
En einn sólskinsríkann dag, þegar ég var á röltinu niðri í bæ,
mætti ég bláu augunum þínum.
Það varst þú, það varst þú.
Þú brostir þessu fíngerða brosi og ljósa hárið þitt fauk í vindinum.
En ekki leið á löngu þar til önnur ung stelpa kom til þín,
tók utan um þig og lét eins og þú værir aðeins sinn.
Þið tvö löbbuðu í burtu frá mér.
Í burtu, langt, langt í burtu.
Þegar ég loks fann þig varstu farinn.
Farinn…..Farinn