Manstu þegar draumarnir dóu
dagarnir lengdust og vonin hvarf.
Og strákarnir sem stóðu og hlógu
stuttu seinna hlutu óttann í arf.

Manstu þegar vonin vaknaði
og veitti þér nýjan styrk.
Hún sat hér ein og saknaði,
sálarlaus og augun voru myrk.

Manstu um miðja nótt
er myrkrið þig felur
Þú sefur sjaldnast rótt
samviskan þig kvelur.
Gríptu karfann!