Orðið Hypothetisti er myndað af höfundi kvæðisins og er einskonar samnefnari, sem allir rómantískir jarmarar og lýriskir vælukjóra gengu upp í. Það er hugsað þannig, að hypothetistinn sé persóna, sem lifi líktog í hypothesum í stað þess að mæta lífinu með opnum augum sannreyndanna. Kvæðið er knúið fram af viðbjóðslegri klígju og velgju við öllum þeirra tíðar Huldum, huldumeyjum og sólveigum, (Hin rétta mynd nafnsins, Sólveig, þótti óskáldleg.)slotum, krystallshöllum og smalakofum (reikna ég fastlega með að Davíð Stefánsson falli hér inn í), kotbæjum, marmarasúlum, kvöldroðum, birkilautum, s´málækjarsprænum o,s. frv. o,s. frv. Þessi velgjulegi, inpóntenti tilgerðarjarmur í íslenzkri ljóðasmíð orsakaði á þessum árum króniskan nábít og við bjóð í höfundinum.
Til hypothetista er víðáttumikil nátturustemning, þar sem allt hið væmna og hæatíðlega er gert afkáralegt og hlægilegt. Þar eru rottur látnar kvaka um ástir á greinum trjánna í stað þess að láta saklausa fugla syngja töfrandi ljúflingslög um ódauðæeika hinnar einu sönnu ástar. Huldumeyjan húkir bakvið fossin, þegar hinir láta hana slá hreimfagra gígju, djásnið krafsar yfirum hálsinn á höfundinum á sama tíma og önnur skáld eru vafin svanhvítum örmum óflekkapra meyja. Þannig er allt kvæðið saman sett.

Þetta er hanns svar við velgjuni og draumórunum en það á aldrei að taka þetta illa sem hann er að segja, því að þetta er hans skoðun, hanns húmor. Hann (þórbergur) þurfti að brjótast áfram á sínum eigin verðleikum og því er hanns sýn á heimin örlítið harðari og ef ekkibara raunsæjari heldur en þeirra sem aldrei hafa þurft að svelta og hafa fyrir sjálfum sér. hann er að gefa skít í öll mömmu og pabba börnin sem allt fá upp í hendurnar og lifa í drauma heimi.