The shadow keeps the pawns under his sway,
invites me to come out and play
with the children of the day.
Upon the throne I wear a paper crown,
the crown that decorates the clown.
They rise to pull me down.
And in the end I lie down in the dust,
the rain seeps through the broken crust.
There's no-one left to trust.
My mind drifts back into the broken days
and disappears into the maze,
an endless twisting craze.

—

(annað ljóð samið í ensku 513 í FVA. Fyrsta rímljóðið mitt, ég hafði ekkert reynt af viti að semja rímljóð þar sem ég þoldi ekki rím, fannst það þvælast fyrir merkingunni. Ég er reyndar enn í dag enginn sérstakur rímaðdáandi en sé rétt farið með þá getur það jafnvel orðið til að bæta heildarmyndina. Ég leyfi ykkur að dæma hvort það tókst í þessu tilfelli. Ég sendi það inná poetry.com. Vona bara að mér gangi vel)