Bátur á skeri strandar fleytan ferst,
neyðaróp um hrímkalt loftið berst.
Kæfandi aldan faðmar holdið merst,
það var samt ekki það sem þótti verst.

Ef þú vissir aðeins hvernig er,
að þurfa horfa hryggur eftir þér.
Sjá þig hverfa í gegnum drottins dyr,
sakna andlits þíns sem aldrei fyrr.

Lífið heldur áfram drengur minn,
taktu minninguna í faðminn þinn.
Þetta mun verða sárt enn um sinn,
ástin lifir meðan að ég finn.

Meðan sólin skín og klukkan slær,
meðan vindur blæs og grasið grær.
Meðan fossar streyma af klettum fram
skaltu vita að þér einni ég ann.