Ég var dýrkaður og dáður,
ég var heillaður og tjáður.
Mér gekk allt í haginn,
þar til annað koma á daginn.

Þú ruddist inn í mitt líf,
og hugsaðir bara um þitt víf.
Þú hunsaðir öll mín orð,
og settist við himnaborð.

Ég nú enga athygli fæ,
og ég sekk í dauðanns sæ.
Enginn vill mig hafa,
og sál mín djúpt mun lafa.

Þú stalst mínu lífi,
þú stalst minni ást.
Þí stalst minni hylli,
og lést mig illa þjást.

Það var ekki fyrren þá,
að í fyrstu ég sá.
Að líf mitt var eins og sól,
sem skein og skein,
þangað til hún sprakk,
og dó.