Ég tel það að miklu leiti aðb forvitni sé grunnur af ljóðum. Þú byrjar á því að gera ömurleg ljóð þegar þú ert krakki um liti, sól og stól. Það er ekki það að þú sért alltaf lélegur að gera ljóð bara ert ekki reiðubúinn til að vita um allt sem tengist ljóðum og veist ekki hvað það er tilgangslaust að gera það bara meininginn í ljóðinu er það sem allir eru að leita af. Málverk eru ekkert sérlega flott ef maður er að horfa á þau en það er hvað þetta varðar litasamsetning og andstæður. Það skiptir voðaæega litlu máli hvernig pensillinn er bara að þú náir að gera góða hreyfingu frá horni að horni bara þetta í grunni. Ljóð sníst um það sama þú getur gert rétt ljóð eða frumstætt. T.d.
Ég átti hjarta og ég misti það.
Ég átti hjarta og ég fann það.
Ég átti hjarta og veit að þaðvar ekki eins og það var.
Ég átti hjarta sem varð fyrir fingrum
Ég átti hjarta sem var í réttum höndum
Ég átti hjarta og það var lóðugt í höndum mínum.
Því hún gat ekki elskað mig.
Hún gat bara ekki elskað mig.

Þetta er frumstætt ljóð og á ekki neina samleið með rími heldur það gefur til kynna eins og allir sjá að maðurinn elskaði konu og gaf allt hjartað í það og hún stakk hann af með öðrum. Eða hvað. Ég er að reyna að fá ykkur til að hætta skrifa ljóð þó ég viti ekki afhverju.