kom svo úr sólarljóma mínum
skíthæll
sem íþyngir hjartanu þúsundfalt,

afhverju situr hann þarna enn þá fastur í skítnum og lætur mér svíða

Svíða í hjartað
og hann þarna fjarri og ég alein
skíthæll

drunur og drungi
veröld er mér þoka
mig langar heim