sat
í fjörunni á steini
full sjálfsvorkunar
…og beið
innantóm og leið
og ætlaðist í alvöru til
að vindurinn fjaran og fuglagargið
fylltu tómið
fegurð visku og fögnuði
án fyrirhafnar
sat í fjörunni
og brosti að barnaskapnum
brosti
… þar sem ég sat
þrátt fyrir allt
meðan fuglinn gargaði
og vindurinn lék um vangann
<i>(ort 25. maí 2004 þegar ég var hundleið á sjálfri mér)</i