Hann vaknar óvært
af margra ára dvala
Hjartað óvænt
tekur hægt að kala
Vakan særir
þó ekki sjái á honum aumur
hugskot hans tærir
óhyrtur draumur
Í brjósti manns
sem draumi sínum hafnar
er óhamingjan
það eina sem dafnar
Tilvera hans gránar
Konulaus með króga
Þau voru bæði bjánar
fóstrinu átti að lóga
Hrindir upp dyrum
gengur hljóður inn
og innantómum augum
orðlaus lítur á son sinn
Sem starir skilningssljór á móti
með votar kinnar
og hugsar með öfund
til barnæsku þinnar
Í brjósti barns
er það eina sem dafnar
það eina sem þar hafna