Mjög flott ljóð. Skemmtilegt hvernig þú notar gamaldags orðalagið þegar þú líkir sjálfum þér við Egil Skallagrímsson (eða svipaðar hetjur).

Ég veit ekki hvort ljóðið eigi að vera kaldhæðnislegt en ég skil það samt svo: Þú átt heima á Íslandi þar sem vopnaburðurinn er slappur, einu stríðin sem við höfum att eru með lélegum sverðum og illa gerðum brynjum en þér finnst þú samt verða að fara til annarra landa og hjálpa þar börnunum? (Sbr. Írak, Palestína og fleiri)

Bara pæling ;)

Kv. pardus

Ég næ ekki alveg að negla niður hvað þú átt við í fyrri hluta ljóðsins, enda hugsanlega mörg meiningin þar á ferð. t.d. gæti þetta með börnin sem hafa fallið varðað einhverskonar áhrif sem höfundur er ósáttur við, hnignun íslenskrar menningar eða því um líkt. En kannski er þetta alls ekki neitt tengt þjóðerniskennd þó stílinn bendi til þess.

Hinsvegar verð ég að vera ósammála því sem pardus segir, að höfundur telji sig illa vopnaðan, þetta er öflugt vopnabúr.

Þú persónugerir þjóðina sem sjálfan þig. Það er barist allsstaðar í kringum okkur en við (þ.e. fólkið, ekki ríkisstjórnin) höldum dauðahaldi í hlutleysið og stolt okkar felst í náttúrunni, bókmenntaarfinum og tungunni en ekki herjum og stríðslátum. Skelfileg ofstuðlun í restina, síðasta erindi og þriðja síðasta, og vantar samræmingu í stuðlasetningu, annað hvort notarðu þá (og þá á réttan hátt) eða ekki. Aldrei segja þó, annað hvort þótt eða þó að. Finnst vafasamt að tala um feilhögg axa, það hljóta að vera mennirnir sem eiga feilhöggin. Línan ‘Viðkvæm sár minnar saklausu sálar…’ finnst mér alltof löng. En eins og venjulega er þetta fínpússun, hugmyndin er góð, myndmálið mjög skemmtilegt og ljóðið í heildina afskaplega gott. Mýrarrauðinn er frábær og heimskan, hamingjan og hjátrúin líka ef það stuðlaði ekki allt saman  Þakka ánægjulegan lestur og vil heyra hvaða pælingar lágu að baki.