hahahaha magnað alveg, hef oft hugsað þetta í leiðinlegum stærfræðitímum, glæsilegt :)

Það ætti bara að banna þetta helvíti stærðfræðina. Hún drepur andann

Vaaaáá! ;)

Til að byrja með, let me say this: Ég er svakalega hrifin af þessu ljóði, það er einfaldlega í öðrum gæðaflokki en meirihlutinn af hugaruglinu. En nóg af gullhömrum.

Ég hef glatað rétti mínum til salernisferða
svo ég get ekki farið niður að kaupa kók.

Og þessum sólarhringslanga klukkutíma ætlar aldrei að ljúka.

Ég sit einn í auðn andleysis þíns,
í kringum fr*j*álsa sál mína
liggja *sofandi* (engin spurning að breyta í sofandi, bæði vegna málfræði og hrynjandi, mun fallegra) sálir í fjötrum hugsunarleysis
og til þess þú heftir ekki mína
sem tekin er að syfja (aaa… hana er tekið að syfja, ekki hún, þú þarft að koma þolfallinu fram einhvern veginn)
lít ég ekki á töfluna þína
þar sem er ekki pláss fyrir ljóð
heldur aðeins fyrir formúlur, reglur og stærfræðidæmi. (myndi sleppa stærðfræðidæmi, hafa bara formúlur og reglur)

Ég horfi út um gluggann
sé andvarann stríða greinum trjánna*,
sé steypumót hangandi úr gulum krana
sveiflast í vindinum.

Ég vil ekki vera hangandi steypumót
í keðju
*sem* stjórnast* af vindinum
ég vil ekki vera tré fast í jörð*,
að eina hreyfing mín sé blásturinn
sem leikur sér innan um greinar mínar

Nei,
ég vil frekar vera vindurinn
sem blæs burt hlekkjum hina sofandi* sála.

—Þetta er nú bara fínpússun, en ljóðin þín eiga líka fínpússun skilið, það er einfalt.