Hugur minn er útkrotuð krítartafla.
Þú gengur að töflunni með tælandi bros.
Grípur um púðann
og sendir mér eggjandi augnaráð.
Strýkur létt yfir það sem áður var skrifað,
allar hreyfingar fullkomnar.
Þú tekur upp krít og vefur henni
um fingur þér.
Tekur af skarið og fyllir hug minn aftur.
Skriftin er fögur og
þægileg.
En eftir hálfnað verk hringir bjallan
og þú lætur þig hverfa
“she's the tear that hangs inside my soul forever”. (Buckley).