ýldufýla eigingirninar kæfir mig
enginn sér að ég mun deyja
öllum er sama um mig og þig
enginn sér, enginn spyr

hver mun þessari geðveiki breyta
ekki ég ekki þú, hver þá?
einhver verður mér að heita
kæfa niður ýldufýlu eigingirninar

nú mun ég heiminn kveðja
og halda á vit ævintýra
ekkert hungur mitt mun seðja
muldur hjarta mínu frá

hungur í ást
hungur í vitneskju
hungur í kunnáttu
hungur í allt

nú þegar ég farinn er
allt virðist bjart, allt er gott
hatrið í garð heimsins dvín
heilmikla ást ég finn

þegar allt er bjart
og ekkert nema ást
þá hverfur öll vitneskja og kunnátta með
ekkert nema ást

maður mun alltaf þurfa að velja og hafna
mikið þó það virðist lítið
enginn getur fengið allt frítt
fáránlegt sem það kann að virðast


þetta er lítið ljóð sem eg setti saman um daginn


kv. maggi