Stundum verð ég frávita
af einmanaleika
-finnst ég fjötruð og langar
að brjóta hluti

en svo, ástin mín,
týni ég mér í því
að horfa á þig sofa,
meyrna öll óstjórnlega og

tárin læðast varlega niður vanga minn
til að vekja þig ekki
og ég trúi því ekki að
þú skulir bara liggja þarna
án nokkurs gruns um
hversu mikið kraftaverk þú ert