Ég vildi að ég gæti
gert mig skiljanlegan
talað eins og hinir
og fengið þig aftur
Orð féllu rangan veg
og villtust á leið
Allt var meint vel
eins vel og ég gat
Ég er ekki eins og flestir gerast
Ég virðist ekki alltaf mjúkur
Ég reyni og reyni að fá að nálgast
En enda ávallt uppi jafn sjúkur
Mig vantar mikla hjálp
en kann ekki að leita
þessum ástsjúka hvolp
er víst auðvelt að neita
Ég kenni sjálfum mér um
og þessi penni er vitni
að það sem gerist hér næst
verður alls engin slysni
Ég stíg upp á stól
í mitt síðasta sinn
þrengi um hálsinn minn ól
eitt tár strýkur kinn
Þetta stakasta tár
er það eina sem féll
Í þessi tuttugu ár
Ég kveð, Gestu