Þó ég hafi skrifað ljóð í langan tíma hef ég aldrei skrifað ljóð með rími sem er birtingarhæft þannig að með mikilli vinnu og ánægistilfinningu birti ég ljóðið hér.




Lítil stúlka sefur sætt og rótt
og máninn lýsir, allt er hljótt.
Sefur vært í sínum draumaheim
þar sem enginn gerir öðrum mein.

Marrar í hurðinni, rumskar hún
við hlið hennar stendur maður við rúm.
Maður, sem var mér eitt sinn svo kær.
Maður, sem ég reyni að færast fjær.

Maðurinn afklæðist fötunum sínum
tár byrja að myndast í augnkrókum mínum.
Rólega strýkur hann andlit mitt.
Ég veit það núna að hann vill sitt.

Maðurinn leggst nú mér við hlið
ég veit að ég get eigi spornað við.
Hann sussar á mig og strýkur kinn
og lætur mig snerta staðinn sinn.

“Nú skulum við leika leikinn minn.
Leikinn, sem gerir okkur eitt um sinn
en enginn um leikinn vita má
því annars högg mun mamma fá”.

Þegar leiknum er lokið hann liggur um sinn
og þerrar votan vanga minn.
Svo lumar hann pening undir koddann minn
en eftir sit ég grátbólgin.